Odwieczne pytanie konstruktorów kompozytów – nawijać czy wyplatać struktury kompozytów o profilu zamkniętym. Na poniższym zdjęciu pokazano przykłady wytwarzanych elementów kompozytowych za pomocą wyplatania bądź nawijania. jak można zauważyć elementy o bardziej skomplikowanym kształcie czyli trójniki Czwórnik i elementy zakrzewione wykonane zostały metodą oplatania z tego względu, że kształt uniemożliwiał zainstalowanie ich na nawijarce. W przypadku elementów prostych takich jak rury bądź zbiorniki wykorzystano proces nawijania ze względu na nieskomplikowany rozkład naprężeń oraz geometrię. Proces nawijania na rdzeniu w kształcie trójnika bądź czwórnika jest procesem wyjątkowo skomplikowanym, wymagającym wielu kroków technologicznych, a w przypadku wytwarzania wielkoseryjnego dużą rolę odgrywa szybkość wytwarzania jak również automatyzacja procesu. Proces nawijania system jest jedynie procesem półautomatyczna i konieczny jest stały nadzór pracownika. Pełną automatyzację oferuje proces wyplatania, w którym to wyplatarka bądź oplatarka zintegrowana jest z manipulatorem zapewniający wysoką powtarzalność oraz pełną automatyzację procesu. Zaangażowanie pracownika ograniczone jest jedynie do naciśnięcia przycisku start. 
Obecnie wytwarza się zbiorniki np. do zastosowania w pojazdach samochodowych zasilanych CNG, objiema metodami i w obu przypadkach sprawdzają się one doskonale. Jedynie można zauważyć, że zbiorniki wyplatane są o kilka procent lżejsze.
